கதிராமங்கல வன துர்க்கை

அதன் பின் பல இடங்களிலும் அவள் கோபமான முகத்தையும் பல கைகளையும் கொண்டு  தனது காலடியில் தான் வதம் செய்த அசுரனின் உடல் மீது நின்ற நிலையில்  மகிஷாசுரமர்தினியாகவும்   , மேலும் நவ துர்க்கை ரூபங்களிலும் காட்சி தந்து கொண்டு  இருந்தவள்  அனைவராலும் பூஜிக்கப்படத் துவங்கினாள்.  ஒரு கால கட்டத்தில் யுத்தத்தினால் சலிப்பு அடைந்தவள் சிறிது காலம் ஏகாந்தமாக இருக்க நினைத்து  அந்த காலத்தில் சிவ மல்லிகை  என்று அழைக்கப்பட்ட கதிராமங்கலத்தில் வந்து அங்கிருந்த ஒரு வனத்தில் தங்கினாள்.  அங்கு வந்தவள் தனது கோலத்தை மாற்றிக் கொண்டாள். சாந்தமான முகம், நான்கு கைகள், தான் கொன்ற அசுரன் மீது நின்ற காட்சி  மற்றும் யுத்தவெறி இல்லாத தோற்றம் போன்றவற்றைக் கொண்டு அங்கு  வனத்தில் அமர்ந்து கொண்டு இளைப்பாறி சிவபெருமானுடன் மீண்டும் இணைய வேண்டும் என தவம் செய்து வந்தாள். தினமும்  ஆகாயமார்கமாக வாரணாசிக்குச்   சென்று அங்குள்ள கங்கையில் நீராடிவிட்டு இங்கு வந்து தவம் இருப்பாளாம்.  அனைவரது துயரங்களையும் தூளாக்கி இன்பத்தை தருபவள் என்ற அர்த்தத்தை தரும் துர்கா என்ற பெயரை ஏந்தி  வனத்தில் வந்து அமர்ந்ததினால் வன துர்காவாக மாறினாள்.  அப்போதெல்லாம் அந்த வனத்தில் சிவ பூஜைக்காக தினமும் மலர்களை பறிக்க வந்து கொண்டு இருந்த  ராகு பகவான் அங்கு வந்து தங்கி இருந்த வன துர்காவை அடையாளம் கண்டு கொண்டு  தினமும் அவளை அங்கேயே வந்து வணங்கி பூஜிக்கலானார் .  அவர் வேண்டுகோளை ஏற்ற அவளும் அங்கேயே  ஒரு சிலையாக அமர்ந்தாள். இப்படியாக அந்த வனத்தின் தோன்றியவளே வன துர்க்கை.

 ஒரு கால கட்டத்தில் அங்கு கம்பர்  ஒரு குடிசை வீட்டில் வாழ்ந்து வந்தார். அவர் அந்த வனத்தில்  இருந்த துர்காவின் சிலையை  ஒரு தேவதையின் சிலையாகக் கருதி பூஜித்து வந்தார்.  ஒரு நாள் நல்ல மழை, காற்று. குடுசையே பறந்து விடும்போல இருந்தது.  தான் வீட்டை காப்பற்றி தன்னையும் காத்தருளுமாறு மனமுருகி கம்பர் அந்த வன தேவதையை வேண்டினார். என்ன ஆச்சர்யம் அவர் குடுசை மீது நெல் கதிரால் ஆன தடுப்பு தானாகவே தோன்றியது.  அதைக் கண்ட கம்பர் அந்த தேவதையை நெல்லால் ஆன கதிரை தடுப்பை தந்தவள் என்ற அர்த்தத்தில் ‘கதிர் தேவி’ என ஆராதித்தார். இப்படியாக அந்த இடத்தின் பெயர் கதிரால் ஆன இடம் என  ஆகி அது மருவி கதிராமங்கலம் ஆயிற்று.

அடுத்து இன்னொரு காட்சி நடந்தது.  அகத்திய முனிவரும் அங்கு வந்து தங்கி இருந்தார்.  அவரும் அந்த தேவியின் சிலையை யார் என்று அறியாமல் வழிபட்டு வந்தார். ஒருநாள் அவர் சிவபெருமான்-பார்வதியின் திருமணத்தைக் காண இமயமலையை நோக்கிச் சென்றபோது வழியில் ஒரு அசுரன் அவரை தடுத்து நிறுத்தினான்.  அகத்தியரோ உருவத்தில் சிறியவர்.  பூதாகாரமான அந்த அசுரனை எப்படி சண்டை இட்டு சமாளித்து மேலே செல்வது?  வனத்துக்குத் திரும்பினார். அங்கு இருந்த அந்த தேவியின் சிலையை மகிஷாசுரனைக் கொன்ற துர்கையாக பாவித்து மனமுருகி பிரார்த்தனை செய்தார். அவர் வேண்டுகோளை  ஏற்றுக் கொண்டவள் அவருக்கு சக்தி தந்தாள். அந்த சக்தியைக் கொண்டு அகத்தியர் மீண்டும் இமயமலைக்கு கிளம்பிச் சென்றார். மீண்டும் அதே அசுரன் அவரை வழிமறிக்க அவனை நொடிப்பொழுதில் அவர் துர்க்கை தந்த சக்தியால் சம்ஹாரம் செய்துவிட்டு மேலே தொடர்ந்து பயணம் செய்தார்.  அப்போதுதான் அவர் அங்குள்ள தேவதையின் சிலை பார்வதியின் அவதாரமான துர்க்கையே என்பதை புரிந்து கொண்டு வனத்தில் இருந்து கொண்டு தனக்கு வாழ்வளித்த துர்க்கை என்ற பொருளில் பாடித் துதிக்க அவள் அங்கு வன துர்க்கை என்ற பெயரைப் பெற்றாள்.

மூன்றாவது சம்பவம். மிருகுண்டு முனிவர் தனது மகன் மார்க்கண்டேயனின் மரணம் நிகழ இருந்த சமயத்தில் அங்கு வந்தார். அங்கு பார்வதி தேவி துர்கையின் உருவில் சிவனை நோக்கி தவத்தில் இருந்த காட்சியைக் கண்டார். தனது மகனின் உயிரை காப்பாற்றுமாறு அவளிடம் மனமுருகி வேண்டிக் கொண்டார். அவளோ அவரை திருக்கடையூருக்குச் சென்று அங்குள்ள சிவனை வேண்டிக் கொண்டால் அவர் மார்க்கண்டேயனின் உயிரை காப்பாற்றுவார் எனக் கூற அந்த முனிவரும் திருக்கடையூருக்குச் சென்று சிவனை பிராத்திக்க மார்கண்டேயர் உயிர் பிழைத்த  தனிக் கதை பிறந்தது. ( அந்தக் கதை திருக்கடையூர் ஆலய கட்டுரையில்  தனியாக வெளியாகும்) . அதனால்தான் திருக்கடையூருக்கு செல்பவர்கள் மறக்காமல் மார்க்கண்டேயர் மற்றும் இந்த வன துர்க்கை ஆலயங்களுக்கும் செல்வதினால் மட்டுமே  பூரண அருள் கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கை உள்ளது.

காலம் ஓடியது. அங்கிருந்த மக்கள்  ஒரு கீற்றுக் கொட்டகைப் போட்டு அந்த வன துர்கை பிரதிஷ்டை செய்து போற்றி வணங்கத் துவங்கினார்கள். மெல்ல மெல்ல சாமியாடிகள் மூலமும் அசரி வாக்கு மூலமும் அந்த ஆலய  தேவியின் மகிமைகள் வெளியில் தெரியத் துவங்கின. அந்த ஆலயத்தில்  உள்ள சிலை சுயம்புவாகத் தோன்றியது. சுமார் 2500 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே அங்கு அந்த ஆலயம் எழுந்துள்ளது.  அந்த காலங்களில் ஆலயம் என்றால் கட்டிடம் அல்ல.  எந்த இடத்தில் எந்தக் கடவுள் பூஜிக்கப்பட்டாரோ அந்த இடத்தை ஆகாயத்தின் கீழுள்ள லயம் ( கொட்டகை என்று அர்த்தம்), அதாவது  ஆலயம் என்று அழைத்தார்கள் . அந்த வேத காலத்தில் அந்த இடத்தின் பெயர் சிவ மல்லிகை வனம்  என்றே கூறப்பட்டு வந்தது.

அந்த ஆலயத்தின் மற்றும் ஒரு விசேஷம்  என்ன என்றால் அனைத்து ஆலயங்களிலும் உள்ளதைப் போல அங்கு விநாயகரின் சன்னதி இல்லை. விநாயகரை வணங்கியப் பின்னரே ஆலயங்களில் உள்ள மற்ற மூர்த்திகளை வணங்க வேண்டும் என்ற விதிக்கு மாறாக இங்கு அந்த துர்கையுடனே  அவர் கலந்து இருப்பதான ஐதீகம் உள்ளதினால் (பார்வதியின் மகனானவர் அல்லவா) அவருக்கு தனி சன்னதி எழுப்பப்படவில்லை.  ஆலயத்தின் மீது மேல் கூரையில் ஒரு பெரிய துவாரம் அமைந்து உள்ளது  என்பது மற்றும் ஒரு சிறப்பு அம்சம் . அந்த  ஐதீகத்தின் பின்னணி காரணம் என்ன என்றால்  முன்னர் அந்த துர்க்கை தினமும்  வாரணாசிக்குச்   சென்று அங்குள்ள கங்கையில் நீராடிவிட்டு இங்கு வந்து தவம் இருந்து வந்ததினால் இன்றும் தினமும் அவள் விடியற்காலை ஆகாயமார்கமாக  வாரணாசிக்குச் சென்று கங்கையில் நீராடிவிட்டு  வருகிறாள் என்பதற்காகவே அந்த துவாரம் அமைக்கப்பட்டு உள்ளதாம் .  ஆலயத்தின் எதிரில் ஒரு தாமரைக் குளம் உள்ளது. அதில் வெள்ளைநிற மீன்களும், தாமரை மலர்களும் உள்ளன.

இந்த ஆலயத்தில் வந்து  நெய்விளக்கேற்றி பூஜிப்பதினால்:-
– ஆயுள் பெருகும்
-ராகு தோஷம் விலகும்
-செல்வம் கொழிக்கும்
-சத்ருக்கள் நாசம் அடைவார்கள்
-திருமணம் ஆகாதவர்களுக்கு விரைவில் நல்ல வரன் அமையும்
மனம் அமைதி பெரும் மற்றும்
நோய் நொடி தீரும்.